W minionym miesiącu wydarzyła się w otoczeniu amerykańskiego rynku akcji rzecz bardzo szczególna. Chodzi o zachowanie wskaźnika sentymentu inwestorów indywidualnych w USA publikowanego od 1987 roku co rano w czwartek przez Amerykańskie Stowarzyszenie Inwestorów Indywidualnych (AAII).
27 kwietnia saldo optymistów (16,4 proc.) i pesymistów (59,4 proc.) odnośnie perspektyw tamtejszego rynku akcji w perspektywie następnego półrocza w tym sondażu spadło do poziomu -43 pkt. proc. Tak niski poziom sentymentu obserwowany był w 35 letniej historii tego sondażu jedynie dwukrotnie: ostatnio w 5 marca 2009 (-51,35 pkt. proc.) w apogeum bessy z lat 2007-2009 wywołanej ówczesną Wielką Recesją, a wcześniej tak niskie lub niższe (-54 pkt. proc.) odczyty pojawiły się kilkukrotnie w okresie od 20 września do 15 listopada 1990 wokół apogeum ówczesnej bessy wywołanej szokiem naftowym, który nastąpił po inwazji Iraku na Kuwejt.
U wszystkich kontrarian wynik tego sondażu zapewne z pewnością uruchomił myśli o kupowaniu amerykańskich akcji, ale oczywiście należy liczyć się z możliwością, że „this time is different”, czyli tym razem będzie inaczej niż w marcu 2009 czy wrześniu i listopadzie 1990. Dwa historyczne precedensy, to jednak chyba trochę za mało, by uznawać, że tak skrajny poziom pesymizmu inwestorów indywidualnych w USA to gwarantowany przepis na udane zakupy tamtejszych akcji. Ten sygnał sprawdziłby się po raz trzeci chyba tylko w sytuacji, w której za kilka tygodni lub miesięcy Rosja „poklepałaby matę” wycofując swoje wojska z Ukrainy, a USA, które jednoznacznie stanęły w obronie tego ostatniego kraju, ponownie wyszłyby z globalnej konfrontacji jako jednoznaczny zwycięzca.
Ale na razie nie wygląda to wszystko jednak zbyt wesoło
W marcu br. roczna dynamika CPI w USA sięgnęła najwyższego od 41 lat poziomu +8,5 proc., co było z jednej strony opóźnioną konsekwencją potężnych interwencji podejmowanych w ramach reakcji na rozpoczętą ponad 2 lata temu pandemią Covid-19, a z drugiej szybką reakcją na rosyjską inwazję na Ukrainę, która spowodowała poważne zaburzenia na rynkach wielu surowców a w szczególności na rynkach surowców energetycznych. W reakcji na pandemię i wywołaną przez nią bardzo głęboką – chociaż jak się później okazało – bardzo krótkotrwałą recesję w gospodarce USA w II kw. 2020 Rezerwa Federalna obniżyła ponownie poziom swojej podstawowej stopy procentowej do poziomu 0-0,25 proc. i dosyć długo – nawet dłużej niż inne banki centralne – zwlekała z rozpoczęciem ich podwyższania. FED zdecydowała się na zaostrzania polityki pieniężnej dopiero w marcu (+0,25 pkt. proc.) i kontynuowała ten proces w maju (+0,5 pkt. proc.).
Tymczasem 31 marca rentowność amerykańskich 10-letnich i 2-letnich obligacji skarbowych na chwilę się zrównała (2,338 proc. i 2,3345 proc. odpowiednio). Oznacza to, że amerykański rynek instrumentów o stałym oprocentowaniu stanął na granicy „inwersji”, to znaczy sytuacji, w której papiery o krótszym terminie zapadalności mają wyższą rentowność niż papiery o dłuższej zapadalności. Taka inwersja krzywej była w przeszłości jednym z najlepszych sygnałów ostrzegających przed zbliżającą się gospodarczą recesją w USA. Ostatnio taki sygnał pojawił się na chwilę w sierpniu 2019 roku i do tej pory pozostaje zagadką w jaki sposób rynek obligacji mógł w ten sposób poprawnie przewidzieć gospodarczą recesję wywołaną ponad pół roku później przez pandemię Covid-19.
