Bliźniaczy do tego prowadzonego od 1987 roku w USA przez AAII sondaż przeprowadzany wśród swoich członków przez polskie Stowarzyszenie Inwestorów Indywidualnych (SII) wykazało pod koniec kwietnia również zauważalny spadek sentymentu. Saldo optymistów i pesymistów spadło do najniższego poziomu od 4 miesięcy (-20,6 pkt. proc.).
W okresie minionych 2 lat niższe od zarejestrowanego w tym tygodniu poziomy sentymentu polskich inwestorów indywidualnych osiągane były jedynie 3-kronie: 9 i 16 grudnia 2021, 22 października 2020 oraz 12 marca 2020. WIG20 osiągał wewnątrz-sesyjne dołki ówczesnych spadków odpowiednio 20 grudnia 2021, 30 października 2020 oraz 16 marca 2020. To sugerowałoby – z kontrariańskiego punktu widzenia - że do początku jakiegoś silniejszego – trwającego przynajmniej prawie miesiąc – ruchu w górę było już bardzo blisko.
O tym czy to się potwierdzi przekonamy się w przyszłości, ale na razie nie za bardzo można mówić o jakimś przebudzeniu się popytu. WIG stracił w kwietniu aż 11,01 proc., a więc mniej więcej tyle co w październiku 2020 (-10,75 proc.). Optymista zwróci oczywiście uwagę, że dokładnie 30 października 2020 rozpoczęła się silna trwająca całe 12 miesięcy fala hossy na GPW, więc być może podobnie obecnie kwietniowa słabość stanowi nie ostateczny wyrok, a okazję do zakupów. No ale oczywiście na początku maja, gdy WIG i WIG-20 spadając do najniższych poziomów od 1,5 roku były jednymi z najsłabszych indeksów giełdowych na świecie, taki optymistyczny obrót wydarzeń wydawał się wielu obserwatorom i uczestnikom rynku bardzo mało prawdopodobny.
Równocześnie jednak ta słabość polskiego rynku akcji spowodowała osiągnięcie przez WIG-20 potencjalnie ważnego poziomu. Od covidowego dołka paniki z marca 2020 roku WIG-20 poruszał się w obrębie kanału trendu wzrostowego. Wykres indeksu upuścił ten kanał dołem w przeddzień inwazji Rosji na Ukrainę. Późniejszy wzrost od 24 marca do przełomu marca i kwietnia był ruchem powrotnym do przełamanego w dół poziomu wsparcia, a zarazem do dolnego ograniczenia wcześniejszego kanału trendu wzrostowego. Od tamtej pory kolejna silna fala spadków sprowadziła indeks poniżej lutowego minimum z pierwszego dnia wojny do najniższego poziomu od listopada 2020. Ta wyprzedaż była bardzo uporczywa, o czym świadczy trwająca do początku maja sekwencja aż 15 kolejnych „czarnych” (zamknięcie poniżej otwarcia) dziennych świec. W efekcie tego spadku WIG-20 osiągnął poziom sugerowany przez rozmiary opuszczonego dołem w drugiej połowie lutego kanału rozpoczętego w marcu 2020 trendu wzrostowego. Co więcej ta już ponad półroczna sekwencja spadkowa przyjęła formę pseudo-elliottowskiej 5-tki, co sugeruje, że niebawem powinna rozpocząć się wielomiesięczna korekta tego spadku.
Jedną z wielu przeszkód stojących na drodze takiego optymistycznego scenariusza jest zachowanie Rady Polityki Pieniężnej, która w odpowiedzi na cały czas rosnące tempo inflacji – w kwietniu według wstępnego odczytu roczna dynamika CPI w naszym kraju wyniosła już +12,3 proc. i była najwyższa od końca 1997 roku – podniosła na początku maja wysokość swych stóp procentowych po raz piąty w tym roku. Stopa referencyjna wynosi teraz 5,25 proc. i jest najwyższa od grudnia 2008 roku. Tak gwałtowny skok wysokości krótkoterminowych stóp procentowych – zresztą długoterminowe czyli rentowności obligacji zachowały się podobnie – będzie miał niestety najprawdopodobniej negatywne konsekwencje dla koniunktury gospodarczej w najbliższej przyszłości i bez jakiegoś „cudu nad Dnieprem” trudno chyba już teraz uderzać w jakieś przesadnie optymistyczne nuty.
