Większość europejskich obligacji skarbowych ma ujemną rentowność, czyli inwestorzy aktualnie kupujący powyższe obligacje utrzymując pozycje do wykupu otrzymają mniej, niż aktualnie inwestują. Powyższy przykład dobrze obrazuje bieżące wyzwania inwestorów, dla których w ujęciu globalnym liczy się bardziej zwrot kapitału, niż zwrot na kapitale.
To wymagające środowisko inwestycyjne jest efektem wzrostu awersji na ryzyko oraz poszukiwaniu tak zwanych bezpiecznych przystani z punktu widzenia inwestycyjnego. Część inwestorów może się obawiać nieprzewidywalnego prezydenta USA z zamiłowaniem do komunikowania się przez Twittera. Inni uczestnicy rynku mogą akcentować eskalację wojny handlowo-walutowej na linii USA-Chiny, ryzyko globalnej recesji, zaawansowany czasowo rynek byka na amerykańskich akcjach czy też słabość europejskiej gospodarki lub słabe zachowanie rynków wschodzących i silną słabość krajowego rynku akcji.
W środowisku globalnej niepewności elastyczność banków centralnych, w tym pierwsza od ponad 10 lat obniżka stopy procentowej przez Fed, wraz z utrzymaniem historycznie wysokich bilansów mogłaby wydawać się sprzyjająca inwestorom. Jednakże warto mieć na uwadze, iż zalew płynności na rynku ma pozytywne i negatywne konsekwencje. Przykładowo niskie stopy procentowe w Strefie Euro są bardzo wymagającym środowiskiem dla europejskich banków, w wyniku czego kapitalizacja Deutsche Banku jest mniejsza niż PKO BP. Z drugiej strony nadmiar płynności oraz poszukiwanie bezpieczeństwa spowodowało rajd na obligacjach skarbowych państw europejskich i USA. Poszukiwanie przysłowiowej bezpiecznej przystani wywindowało ceny złota do najwyższych poziomów od 6 lat. Przy czym tempo i skala spadku rentowności obligacji (wzrostu cen) oraz zwyżki notowań żółtego kruszcu zdają się sugerować rychłe osiągnięcie lokalnego ekstremum. Oczywiście trudno jest uchwycić w punkt maksimum popularności danej klasy aktywów, jednak w krótkim terminie, po ostatnim rajdzie obligacje skarbowe i złoto, zdają się mieć ograniczony potencjał do dalszego wzrostu notowań.
Ponieważ nic nie trwa wiecznie, to proponuję rozważyć dywersyfikację portfela o zapomnianą i póki co słabo performującą klasę aktywów, czyli akcje rynków wschodzących. Na rynku finansowym funkcjonują mody zwane cyklami i jak od 2001 r. do 2010 r. modne były rynki wschodzące, tak od 2010 r. mocną składową portfela są rynki rozwinięte, w tym głównie akcje amerykańskie. Innymi słowy po 9 latach tłustych dla emergingów (2001-2010), aktualnie trwa 9 lat chudych, co w przypadku polskich indeksów giełdowych ma ekstremalną formę. Używając fundamentalnego termometru koniunktury, czyli ceny do wartości księgowej (C/WK lub P/BV) można niemalże stwierdzić zgon pacjenta, ponieważ w przypadku WIG-u jedynie blisko 5% sesji od 2002 r. miało niższą wartość od aktualnego poziomu, a w przypadku średnich spółek odsetek wynosi 0,4%. Oczywiście ryzykiem w zbyt wczesnym zajęciu pozycji jest obsunięcie kapitału, z drugiej strony, gdy ryzyko zmaleje inwestor będzie musiał zapłacić premię za potwierdzenie. Ostatecznie, analizując ostatnie porady znanych uczestników polskiego rynku kapitałowego, zwróciłem uwagę, na zalecenie inwestowania w to na czym zna się inwestor, posiadanie strategii inwestycyjnej oraz unikanie strat.
