Produkcja sprzedana przemysłu w cenach stałych wzrosła we wrześniu o 8,8% r/r po wzroście o 13,2% r/r. O ile spadek dynamiki był spodziewany ze względów statystycznych, tj. wysokiej bazy odniesienia z września ub. roku oraz mniej korzystnego wpływu różnicy w liczbie dni roboczych, to odczyt ten okazał się lepszy od konsensusu (8,2% r/r) oraz naszej prognozy wynoszącej 6,8% r/r. W stosunku do sierpnia i po korekcji czynników sezonowych produkcja przemysłowa wzrosła o 0,9% m/m, podczas gdy my zakładaliśmy spadek w podobnej skali. Dane o produkcji stanowią dobrą informację pokazującą siłę polskiego przemysłu i jego większą odporność na niedrożność dostaw surowców i dóbr pośrednich. Warto jednak odnotować, że w pewnym stopniu niespodzianka może wynikać z zintensyfikowania produkcji po sierpniu, gdyż w miesiącach wakacyjnych mogły ze względu na urlopy wystąpić zaburzenia działalności wytwórczej.
Szczegóły dotyczące struktury produkcji wskazują, że wzrosty odnotowano w 30 z 34 działów
Najsilniejsze dotyczyły wytwarzania i zaopatrywaniu w energię elektryczną, gaz, parę wodną i gorącą wodę (+22,1% r/r), produkcji chemikaliów i wyrobów chemicznych (21,0% r/r), papieru i wyrobów z papieru (18,7% r/r), wyrobów z metali (16,6% r/r), maszyn i urządzeń (15,9% r/r), komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (14,9% r/r), metali (14,4% r/r), wyrobów z drewna, korka, słomy i wikliny (13,2% r/r). Dane te wskazują, że popyt na towary przemysłowe, w tym popyt zagraniczny, pozostaje mocny. Zaskakujące jest to, że w firmy z części powyższych sektorów raportują rekordowo wysoką ocenę bariery rozwoju jaką jest dostęp do surowców i komponentów. Tak jak wskazywaliśmy wcześniej większa odporność polskiego przemysłu względem krajów Zachodniej Europy wynika z mniejszego „uzależnienia” produkcji od dostawców zewnętrznych oraz nieco mniejsze wykorzystanie zdolności wytwórczych. Ponadto, ze względu na kształtowanie się kursu walutowego cenowa konkurencyjność eksportu pozostaje korzystna. Zauważmy jednak, że sektor motoryzacyjny mocno odczuwa braki podzespołów, gdyż sprzedana produkcja we wrześniu spadła o 17,3% r/r.
Pozytywna niespodzianka za wrzesień dopełnia obrazu przemysłu w 3Q br
Średnio w okresie lipiec-wrzesień produkcja przemysłowa rosła o 10,6% r/r po wzroście o 30,7% r/r w 2Q. Oznacza to, że przemysł będzie sprzyjał wzrostowi PKB w 3Q br., w skali która istotnie nie odbiega od naszych założeń. Tym samym podtrzymujemy prognozę wzrostu PKB w 2021 r. wynoszącą 5,3% r/r. Warto zauważyć, że w 3Q produkcja przemysłowa wzrosła o 0,8% kw/kw (po korekcji sezonowej), a więc w 3Q br. w przemyśle nie ma mowy o stagflacji.
Wrześniowy odczyt budzi nadzieję na to, że także 4Q br. przemysł będzie wspierał wzrost PKB, pomimo zgłaszanych opóźnień i zaburzeń dostaw
Wskaźniki koniunktury wskazują bowiem na nadal mocny i poprawiający się popyt, zwłaszcza z zagranicy, a kurs walutowy będzie sprzyjał kondycji finansowej eksporterów. Problemy w części branż, zwłaszcza motoryzacyjnej będą się jednak zapewne pogłębiać. Perspektywy dla przemysłu także na dalszy okres pozostają raczej korzystne. Oczywiście rosnące ceny produkcji będą przekładać się na ceny konsumenta, co może oddziaływać w dół na popyt, niemniej jego siła jest na tyle duża, że recesji w tym sektorze się nie spodziewamy także w 2022 r.
Dynamika cen produkcji sprzedanej przemysłu przyspieszyła we wrześniu do 10,2% r/r z 9,5% r/r miesiąc wcześniej i po raz pierwszy od 1997 r. osiągnęła wartości dwucyfrowe. Presja cenowa na poziomie producentów utrzymuje się na wysokim poziomie i ma szeroki zakres. Ceny były wyższe niż przed rokiem we wszystkich sekcjach przemysłu, a największy wzrost cen odnotowano w sekcji górnictwo i wydobywanie. W przetwórstwie przemysłowym ceny najsilniej rosły w produkcji koksu i produktów rafinacji ropy naftowej (+68,6% r/r), metali (+42,6%), wyrobów z drewna (+18,0% r/r), czy chemikaliów (+14,9% r/r). Rosnące ceny produkcji sprzedanej przemysłu to w dużej mierze efekt rosnących na rynkach międzynarodowych cen surowców, jednak w warunkach silnego popytu przerzucane są one na odbiorców, a finalnie znajdą one odzwierciedlenie w wyższych cenach konsumenta. Tym bardziej, że komponenty spodziewanych przez firmy cen w badaniach koniunktury znajdują się na wieloletnich maksimach. Opublikowane dane wpisują się w obraz wysokiej presji inflacyjnej, która w części ma charakter popytowy.
Dane z sektora przemysłowego stanowią argument wspierający oczekiwania kontynuacji cyklu zacieśniania polityki pieniężnej w Polsce:
popyt z kraju i zagranicy jest mocny i częściowo napędza on ceny konsumenta (poprzez umożliwienie przerzucania kosztów na konsumentów). Stąd zakładamy, że na początku 2022 r. dojdzie do kolejnej podwyżki stóp procentowych. Naszym zdaniem Rada Polityki Pieniężnej przeczeka najbliższe dwa miesiące, głównie z powodu chęci utrzymania słabego złotego sprzyjającego wynikowi Narodowego Banku Polskiego. Ryzyko kolejnej podwyżki już w listopadzie jest jednak znaczne, szczególnie, że nowa projekcja NBP będzie pokazywała wyraźnie wyższą ścieżkę inflacji w stosunku do poprzedniej projekcji.
