W porównaniu z giełdową sielanką, trwającą przez kilkanaście miesięcy od uruchomienia gigantycznej stymulacji przez rządy i banki centralne w reakcji na wybuch pandemii, w bieżącym roku inwestorzy żeglują po, wyjątkowo wzburzonym - finansowym - oceanie.
Rynkom akcji, tym razem, nie pomogła nawet statystycznie niezwykle korzystna, kwietniowa sezonowość. W chwili pisania tego artykułu kwiecień br. na Wall Street okazuje się najsłabszy od …1970 roku. Również, cały okres od początku roku należy do najsłabszych dla S&P 500 - w ostatnich dekadach. W tych statystykach czuć zapach recesji, czy też stagflacji, nawet, jeśli twarde dane makroekonomiczne dają ciągle bardzo pozytywny obraz sytuacji - na przykład, roczny wzrost polskiego PKB w I kwartale br. szacowany jest na poziomie aż 8 proc.! Pamiętajmy jednak, że rynki - z dużym wyprzedzeniem - dyskontują koniunkturę gospodarczą.
Dość specyficznie rozwija się także tegoroczna sytuacja na warszawskiej giełdzie, gdzie zachowanie WIG, najbardziej spośród różnych historycznych ścieżek, przypomina wciąż rok …2008 (co znów pachnie recesją). Może to tylko przypadkowy zbieg okoliczności (oby!), ale podobne skojarzenia budzi choćby polityka monetarna. Wg Bank of America globalna fala podwyżek stóp procentowych jest porównywalna - tylko - właśnie z 2008 rokiem. Także u nas seria podwyżek jest najdłuższa, właśnie od tamtego okresu. I wcale, jeszcze, nie dobiegła końca, bo tuż po majówce (5 maja) Rada Polityki Pieniężnej ma po raz ósmy, w tym cyklu, podnieść stopę referencyjną.
Na początku maja w górę mają iść również stopy w USA. Jakby tego było mało, Fed, wg wcześniejszych sugestii, ma uruchomić rekordową redukcję swojego bilansu, po okresie covidowych, olbrzymich zastrzyków płynności. To dodatkowy czynnik ryzyka, skoro rynkom, czkawką ewidentnie odbija się już samo wyłączenie QE (luzowania ilościowego). Tymczasem, redukcja bilansu to nic innego, jak odwrotność QE.
W tym wszystkim pocieszające jest to, że wyceny akcji już wyraźnie obniżyły się, w porównaniu z początkiem bieżącego, burzliwego roku. Szczególnie wskaźniki polskich akcji, takie, jak zestawione na wykresie: CAPE (skorygowany cyklicznie współczynnik cena/zysk) i wskaźnik cena/wartość księgowa, zupełnie nie przypominają sytuacji z 2008 roku. Wtedy polskie akcje były horrendalnie drogie, teraz są relatywnie …tanie.
Reasumując, kwiecień br. mocno rozczarował giełdowe byki, wiążące nadzieje z korzystną sezonowością. Rodzime akcje nieprzerwanie kroczą ścieżką znaną z lat 2007-2008, choć pocieszający jest poziom wycen, nieporównywalnie niższy, niż w tamtym okresie.
Autor: Tomasz Hońdo, Starszy Ekonomista, Quercus TFI, Redaktor Qnews.pl
