Dla sektora surowców sierpień był trzecim z rzędu miesiącem strat, ponieważ wojny handlowe i zawirowania na rynkach wschodzących więcej niż zrównoważyły zyski dla sektora energii. Ropa naftowa zyskała w wyniku pierwszych sygnałów spadku produkcji w Iranie w reakcji na amerykańskie sankcje. Wiele z tych zjawisk, zarówno wzrostów, jak i spadków cen, można bezpośrednio powiązać z decyzjami administracji amerykańskiej i Rezerwy Federalnej z ostatnich kilku miesięcy.
Solidne wyniki gospodarki Stanów Zjednoczonych zwiększyły prawdopodobieństwo dalszego usztywniania polityki Fed, co z kolei nasiliło presję na rynki wschodzące zmagające się z wysokim zadłużeniem denominowanym w USD. Przede wszystkim jednak trwa wojna handlowa pomiędzy Chinami a Stanami Zjednoczonymi, a według sugestii Donalda Trumpa może ona zyskać na intensywności z początkiem września, ponieważ prezydent rozważa nałożenie taryf celnych na dodatkowe, warte 200 mld USD towary importowane z Chin. W efekcie na rynku coraz bardziej przeważają obawy o perspektywy światowego wzrostu, a tym samym o popyt na główne surowce w 2019 r.
W szczególności jest to powodem do zaniepokojenia dla Chin, głównego źródła popytu na metale przemysłowe; w reakcji na amerykańskie cła, Pekin dopuścił do deprecjacji własnej waluty, wywierając dodatkową presję na spadek cen metali, zarówno złota, jak i miedzi, pomiędzy którymi w ostatnich miesiącach odnotowano wysoką korelację.
Na rynku zbóż tegoroczny trudny - pomijając uprawy amerykańskie - sezon zbiorów, który umożliwił silny rajd w lipcu, w sierpniu nieoczekiwanie doprowadził do spadków w wyniku rekordowych zbiorów w Stanach Zjednoczonych. W połączeniu z chińskimi cłami na amerykańską soję, spowodowało to spadek cen w tym sektorze o ponad 7%. Z kilkoma wyjątkami, większość zysków w sierpniu odnotowano w sektorze energii. Ropa naftowa w okresie od lipca do połowy sierpnia odrobiła straty z wyprzedaży wywołanej narracją stanowiącą, że „wojna handlowa spowoduje niższy wzrost gospodarczy w przyszłości”. Jednak po pierwszych sygnałach, że podaż w Iranie jest już mniejsza ze względu na rychłe sankcje nałożone przez Waszyngton, uwaga rynku skupiła się z powrotem na nieuchronnym spadku podaży.
Podtrzymujemy pogląd, że ropa naftowa pozostanie w przedziale 70-80 USD/b, przy czym w perspektywie krótkoterminowej z najmniejszym oporem wiązałby się ewentualny wzrost. Spadek podaży spowodował, że spready terminowe zdecydowanie powróciły do stanu deportu, co widać na wykresie poniżej prezentującym dwunastomiesięczną różnicę pomiędzy kontraktami terminowymi z terminami w grudniu 2018 r. i w grudniu 2019 r. Jest bardzo prawdopodobne, że przyciągnie to na powrót fundusze utrzymujące wyłącznie długie pozycje, a groźby Iranu dotyczące wstrzymania przepływu ropy przez cieśninę Ormuz mogą zwiększyć premię za ryzyko geopolityczne.
Po osiągnięciu w marcu rekordowej pozycji wynoszącej prawie 1,1 mld baryłek, fundusze hedgingowe zredukowały już łączną długą pozycję netto w kontraktach terminowych na ropę Brent i WTI o 40% do najniższego poziomu od 11 miesięcy. Warto jednak zauważyć, że w okresie tym sprzedaż z zachowaniem otwartych krótkich pozycji (short interest) była bardzo ograniczona. Nawet w okresie od lipca do sierpnia, kiedy cena ropy Brent spadła o niemal 10 USD/b, krótka pozycja brutto (oznaczona na wykresie powyżej kolorem czerwonym) pozostała niemal bez zmian i była na prawie najniższym poziomie od pięciu lat.
Wskazuje to, że rynek w dalszym ciągu oczekuje wzrostów, mimo iż przekonanie to jest słabsze niż na początku tego roku. Prognoza krótkoterminowa sugeruje wzrost cen, jednak ostatecznie pojawią się ponownie obawy o popyt, przede wszystkim w przypadku, gdyby obecne osłabienie na rynkach wschodzących i wojna handlowa w dalszym ciągu wpływały na obniżenie oczekiwań dotyczących przyszłego wzrostu.
Po wybiciu powyżej 75 USD/b, cena ropy Brent dąży do przetestowania górnej granicy oporu, tj. 78,50-80 USD/b.
Wykres kursy ropy brent
