Po szaleńczej zmienności na rynku ropy z lat 2020-2022 nie ma już śladu. Wręcz zakradł się marazm. I to właśnie moment, gdy warto przyjrzeć się ropie ponownie, zwłaszcza w kontekście wpływu na inflację.
Od dwóch lat zmienność cen ropy systematycznie spada, docierając obecnie do miejsca, gdzie jedna ze stron będzie musiała przejąć inicjatywę i nadać dalszy kierunek. Poza sugerującą ponowny skok zmienności techniką, po historycznych minimach szoruje też wskaźnik implikowanej zmienności tego rynku.
Zwolennicy przeceny zwrócą uwagę na recesyjne ostrzeżenia płynące chociażby z rynku obligacji (inwersja krzywej dochodowości z tendencją do powrotu do naturalnego kształtu – wtedy właśnie uderzała recesja).
Sami Amerykanie zdają się zresztą czekać na mocniejszy spadek cen ropy, bo do tej pory nie udało im się odbudować rezerw strategicznych, które przed dwoma laty służyły do powstrzymywania wzrostu cen, tworząc całkowicie przy okazji bardziej przyjazną aurę na amerykańskich stacjach benzynowych w miarę zbliżania się wyborów połówkowych.
Te niskie, zbliżone wartościami do stanu sprzed 40 lat rezerwy, to z kolei argument dla tych, którzy nie wierzą w mocniejszy spadek cen ropy (wiadomo, że duży kupiec podłoży nieco niżej ręce). Na to nakłada się też polityka OPEC, sankcje nałożone chociażby na Rosję (konieczność ich omijania podbija końcową cenę – marża pośrednika), czy apetyt umacniającego się z każdym rokiem Wschodu (BRICS+) na uderzenie w dolara, co można zrobić między innymi wysokimi cenami ropy (i skorelowaną z nimi inflacją).
Jeśli zresztą spojrzymy na aktualny przebieg CPI, to ten wpisuje się póki co we wzorzec dekady lat ‘70, sugerujący ponowne rozpędzenie inflacyjnych kłopotów. Co wówczas zrobi Powell, gdy inflacja zacznie odjeżdżać jednocześnie ze stopą bezrobocia, a stagflacyjne środowisko zadomowi się na dobre na kolejne lata?
Tomasz Gessner
Tavex
