Zapotrzebowanie na złoto w ostatnim kwartale spadło o 19% względem popytu z 2019 roku. W dużej mierze odpowiadają za to banki centralne, które po raz pierwszy od dekady na masową skalę zaczęły pozbywać się złotego kruszcu.
Trudno się zresztą temu dziwić – złoto mamy najdroższe od prawie dziesięciu lat, a gotówka jest bankom potrzebna, jak nigdy do tej pory. Sztabką złota trudno walczyć ze skutkami Covid-19.
Jeszcze trudniej dziwić się natomiast temu, że kiepskim powodzeniem złoto cieszy się teraz także ze strony branży jubilerskiej. Zakup biżuterii to dzisiaj najniższy priorytet, nawet wśród bogatej klienteli. Popyt na złote świecidełka w samych Indiach spadł w tym roku o połowę, a Indie są jednym z największych rynków wyrobów jubilerskich.
Jednak to głównie ruchy banków centralnych wskazują na rekordowo niską popularność kruszcu. W trzecim kwartale suma netto zakupów i sprzedaży wyniosła -12.1 miliona ton złota, co oznacza, że po raz pierwszy od 2010 roku więcej złota zostało przez banki sprzedanego niż kupionego. Dla porównania w trzecim kwartale 2019 roku było to 142 milionów ton na plusie.
Kto w takim razie tak bardzo napompował ceny złota, które w samym tylko lipcu wzrosły o 15%? Ulica. Popyt na złote monety wzrósł w tym czasie o 21%, a monety to właśnie forma, w jakiej złoto kupowane jest głównie przez inwestorów indywidualnych.
Na rynku złota, jak i na każdym innym, sytuacja w której gracze instytucjonalni zaczynają się wycofywać w chwili, gdy trwa jeszcze rekordowy run ze strony klientów detalicznych, oznacza, że prawdodpobnie mamy do czynienia z momentem przełomowym i z przerwaniem trwającego od początku roku trendu.
Ten proces zresztą już się rozpoczął. Od swojego szczytu z szóstego sierpnia złoto znajduje się obecnie na ośmioprocentowym minusie. Jeśli ktoś uważa, że przegapił okazję na sprzedaż na górce, to warto przypomnieć, że od ostatniego szczytu z września 2011 roku złoto w ciągu kolejnych czterech lat spadało jeszcze o... 44%.
