Wysokim cenom mieszkań często towarzyszy dyskusja o szczególnej niedostępności mieszkań dla młodych. W dyskusji tej należy jednak wziąć pod uwagę potrzeby mieszkaniowe tej grupy (małe mieszkania blisko centrum) względem potrzeb osób starszych. Faktem jest, że dochód rozporządzalny w tej grupie jest najniższy. Niemniej jednak w kolejnych fazach cyklu życia dochód staje się coraz bardziej obciążony m.in. zobowiązaniami kredytowymi lub wydatkami, w tym na utrzymanie dzieci.
Dla przykładu, w grupie trzydziestolatków, choć dochód netto jest średnio wyższy o 49%, to jednak po uwzględnieniu dodatkowych obciążeń różnica ta wynosi zaledwie 11%. Zdolność kredytowa trzydziestolatków jest o 29% wyższa niż w przypadku najmłodszych osób. Pamiętajmy jednak przy tym, że w tym wieku potrzeby metrażowe są bardzo wysokie – o około 50% wyższe niż w przypadku najmłodszej grupy. Najwyższe zarówno dochody netto, jak i zobowiązania posiadają czterdziestolatkowie. W grupie tej notujemy także najwyższą zdolność kredytową. Wysokość zobowiązań i wydatków stałych maleje po „pięćdziesiątce”, jednak wtedy skraca się też potencjalny okres kredytowania, a przy wyliczaniu zdolności kredytowej dochód jest korygowany w dół z uwagi na osiągnięcie wieku emerytalnego w trakcie trwania zobowiązania kredytowego. Tym samym, zdolność kredytowa osób po pięćdziesiątym roku życia, pomimo wyższych dochodów, jest średnio tylko o 8% wyższa niż w grupie najmłodszej, a po ukończeniu sześćdziesiątego roku życia drastycznie spada. Zakup mieszkania po „sześćdziesiątce” musi opierać się zatem głównie o zgromadzone w trakcie życia oszczędności.
