Indeks hedoniczny NBP[1], ilustrujący zmiany cen mieszkań o podobnej charakterystyce i jakości, dla grupy 7 największych miast (Warszawa, Kraków, Łódź, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Gdynia) w 1q22 wskazał kontynuację wzrostu cen r/r na rynku wtórnym (Wykres 8).
Na rynku pierwotnym w 1q22 w Warszawie i mniejszych stolicach województw w porównaniu z 4q21 rozpiętość ceny transakcyjnej i ofertowej mieszkania zmalała, przy różnicy ok. 1-3% oznacza nieduże pole do negocjacji. W podobnym kierunku zmieniła się rozpiętość w 6 największych aglomeracjach (bez Warszawy), przy nieco większym polu manewru kupującego (Wykres 9).
Na rynku wtórnym cena transakcyjna mieszkania generalnie bardziej odbiega od ofertowej (o 9-15%), szczególnie w największych aglomeracjach, co wynika z naturalnie większego zróżnicowania oferty (Wykres 10). Taka wysoka rozpiętość w analizowanych grupach miast tworzy przestrzeń do negocjacji.
Ocenę trendów cenowych na rynku domów utrudnia duża niejednorodność tego segmentu nieruchomości, problemem jest m.in. brak standaryzacji obiektów, a także uwzględnienie (lub nie) ceny działki w cenie domu, zasadniczo ograniczające porównywalność ceny metra kw. domu. Dodatkowo, mniejsza częstotliwość transakcji (efekt wysokiej wartości nieruchomości i generalnie małej płynności rynku), skutkuje małą reprezentatywnością danych z jednego kwartału, dlatego analizowana próba obejmuje dane z czterech ostatnich kwartałów (w tej edycji raportu to dane z okresu 2q21-1q22).
Domy jednorodzinne są podstawową formą zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych w mniejszych miastach i na obszarach wiejskich. Mieszkania w domach jednorodzinnych, przy zdefiniowaniu domu jednorodzinnego jako budynku o liczbie od 1 do 3 mieszkań, stanowiły wg NSP 2011: 12% ogółu mieszkań w miastach wojewódzkich; 18% w pozostałych miastach (powiaty grodzkie bez stolic województw); 61% w powiatach ziemskich.
Budownictwo indywidualne jest dominującą formą budowy w powiatach ziemskich. Jest to budowa systemem gospodarczym - od 2018 GUS kwalifikuje mieszkania wybudowane w zabudowie jednorodzinnej przez deweloperów jako mieszkania z segmentu na sprzedaż lub wynajem. Przeliczone dane historyczne wskazują, że w latach 2017-2021 budownictwo indywidualne stanowiło 60% mieszkań wybudowanych w powiatach ziemskich, 23% mieszkań wybudowanych w powiatach grodzkich (bez stolic województw) i 5% w stolicach województw.
Dla powiatów ziemskich i mniejszych grodzkich charakterystyczny jest wysoki udział zabudowy jednorodzinnej i jednocześnie wysoki udział budownictwa indywidualnego (por. Roz. 7, Wykres 8 dla każdego województwa); przykładowo, najwyższy udział budownictwa indywidualnego w latach 2017-2021 cechował powiaty ziemskie województwa świętokrzyskiego (89%), a także powiaty ziemskie i grodzkie województwa podkarpackiego (odpowiednio 83% i 39%), śląskiego (82% i 36%) i małopolskiego (78% i 38%).
Ceny transakcyjne domów jednorodzinnych (CBN) w największych miastach, przy wcześniejszych zastrzeżeniach co do ich ograniczonej wartości dla porównań, w okresie 2q21-1q222 wzrosły znacząco r/r we wszystkich grupach największych miast - średnia cena m kw. to odpowiednio ok.7,3 tys. zł (22,7% r/r) w Warszawie i ok. 6 tys. zł w pozostałych największych aglomeracjach (16,5% r/r).
W mniejszych stolicach wojewódzkich cena wzrosła do ok. 4,7 tys. (16,4% r/r). Ceny domów w powiatach grodzkich są zwykle wyższe niż w powiatach ziemskich (por. Roz. 7, Wykresy 6 i 7 dla każdego regionu), przy wyraźnym oddziaływaniu lokalizacji w dobrze skomunikowanych powiatach otaczających duże aglomeracje, atrakcyjności rynku pracy czy walorów turystycznych miasta/regionu.
Utrzymuje się tendencja wzrostu udziału transakcji dotyczących domów w powiatach otaczających metropolię w transakcjach w aglomeracji (transakcje w mieście oraz sąsiadujących powiatach).
***Materiał pochodzi z raportu PKO BP: “Rynek Mieszkaniowy 2q22/Analizy Nieruchomości”, którego pełną zawartość możesz zobaczyć i pobrać klikając w poniższy przycisk
-
http://www.nbp.pl/home.aspx?f=/publikacje/rynek_nieruchomosci/index2.html ↑
