Według opublikowanych wczoraj przez NBP danych saldo rachunków obrotów bieżących wyniosło -3,9 mld EUR wobec -3,0 mld EUR w marcu. Okazało się zatem najwyższe w raportowanej przez bank centralny od 2004 roku historii. Niemal najwyższe w historii jest z kolei w ujęciu 12-miesięcznej sumy kroczącej (-18,3 mld EUR), równając się z okresami lat 2008 oraz 2012. Po znormalizowaniu o PKB deficyt jest jednak niższy i wynosi -3,1% PKB wobec ok. -6,0% w tamtych okresach.
Pod względem struktury widoczna jest nieznaczna poprawa w saldzie dóbr do -2,4 mld EUR z - 3,3 mld EUR miesiąc wcześniej. W naszej ocenie zwiastuje to wygaszanie efektu pocovidowej odbudowy zapasów. Niemniej dynamika eksportu 6,7% r/r, biorąc pod uwagę siłę presji inflacyjnej, jest niska. W konsekwencji nawet przy wyhamowującym tempie importu kontrybucja wymiany handlowej do PKB pozostanie wyraźnie ujemna.
Źródłem pogorszenia deficytu CA był natomiast wzrost deficytu dochodów pierwotnych z - 1,5 mld EUR do -2,8 mld EUR wobec wysokiego przyrostu reinwestowanych zysków kapitału zagranicznego. To efekt z jednej strony wysokiej inflacji, ale także wskazówka niezłej koniunktury w kraju i wysokich zysków przedsiębiorstw. Ponadto, utrzymał się trend pogorszenia salda dochodów wtórnych.
Więcej szczegółów poznamy jutro, gdy GUS opublikuje dane o zagranicznym handlu dobrami, natomiast już teraz zarysowuje się obraz deficytu CA w całym roku w okolicach -3,5% PKB. To już zauważalny poziom nierównowagi. Niemniej po części jest to efekt odreagowania nadwyżki CA notowanej w okresie pandemii związanej z silną redukcją zapasów. W kontekście polityki monetarnej pogorszenie wyników CA jest argumentem za podwyżkami stóp procentowych celem zbilansowania zewnętrznej nierównowagi. Jednocześnie jednak wzrost deficytu CA wydaje się być już wcześniej oczekiwany przez RPP i tym samym korespondujący z dotychczasowym zacieśnieniem monetarnym.
