W latach 2022-23 finanse publiczne są pod presją kosztówzwiązanych z kryzysem energetycznym, przy wciąż hojnej polityce społecznej (13te, 14te emerytury) i cięciach podatków bezpośrednich (wyższa kwota wolna i obniżka pierwszej stawki PIT).
W 2022 budżet poniósł znaczne koszty z tytułu tarczy antyinflacyjnej, na którą składały się obniżki stawek VAT na prąd, gaz, ogrzewanie, paliwa i żywność oraz niższe stawki akcyzy i zwolnienia z podatku od sprzedaży detalicznej. Szacujemy, że łącznie wspomniane rozwiązania kosztowały budżet ok. 1% PKB.
Także w 2022 budżet państwa ponosił koszty (0,5%PKB) związane z rządową tarczą energetyczną, a w szczególności rekompensatami z tytułu zamrożenia cen gazu i dodatkami do źródeł energii (węgiel i inne źródła ogrzewania).
W 2023 ciężar stabilizowania cen energii przechodzi z tarczy antyinflacyjnej (obniżki podatków) na tarczę energetyczną i solidarnościową. Przywróceniu stawek VAT będą towarzyszyły rozwiązania na rzecz zamrożenia cen netto energii elektrycznej i gazu dla gospodarstw domowych i wrażliwych podmiotów na poziomie z 2022.
Mrożenie cen netto energii będzie się wiązało z koniecznością wypłat wysokich rekompensat dla dystrybutorów. W przypadku energii elektrycznej są one szacowane na PLN23mld, a w przypadku gazu na PLN29mld (łącznie ok. 1,6% PKB). Rekompensaty mają być finansowane przez Fundusz Przeciwdziałania COVID-19, który ma być m.in. zasilany środkami ze sprzedaży uprawnień do praw emisji Co2. Środki z tego źródła będą jednak niewystarczające do pokrycia wszystkich rekompensat. Rząd planuje także przenieść część kosztów na firmy energetyczne.
Działania fiskalne łagodzące inflację energii w 2022. Większość rozwiązań koncentrowała się po stronie dochodowej budżetu
***Materiał pochodzi z Kuriera ekonomicznego ING, którego pełną zawartość możesz zobaczyć i pobrać klikając w poniższy przycisk:
