Funt brytyjski (zwany również funtem szterlingiem), to chyba druga najważniejsza po euro, waluta w Polsce. Głównym powodem takiego stanu rzeczy jest blisko milion Polaków żyjących i pracujących na Wyspach. Kurs funta na bieżąco śledzi duża grupa ich rodzin, dla których pomoc z zagranicy jest niemałą częścią domowego budżetu. Obecnie funt przeżywa jeden z gorszych okresów w historii notowań pary GBP/PLN. Po podjęciu decyzji o opuszczeniu Unii Europejskiej, jego kurs spadł, co boleśnie odczuły wspomniane wyżej rodziny. Sytuacje dodatkowo komplikuje niepewność co do kształtu przepisów regulujących pozwolenia na pobyt i pracę obcokrajowców po opuszczeniu przez UK struktur Unii.
Rzymianie, Atlantyk i holenderscy kupcy – dlaczego funt to funt?
W skróconym zapisie oznaczamy funta skrótem GBP (od Great Britain pound) lub symbolem £. Sama nazwa „funt” pochodzi o rzymskiej nazwy jednostki wagi (libra lub libra pondo), która zresztą funkcjonuje na Wyspach równolegle i oznacza wagę 453,6 grama. Właśnie od rzymskiej formy skróconego zapisu słowa libra wziął się charakterystyczny symbol funta – przekreślona litera L.
Ciekawostką jest potoczna nazwa notowań pary walutowej GBP/USD – „cable”. Wywodzi się ona jeszcze z XIX wieku, kiedy to notowania z giełd w Londynie i Nowym Jorku były przesyłane kablem położonym na dnie Atlantyku.
Funt często jest określany nazwą funt szterling, głównie w oficjalnych dokumentach. Ma to na celu odróżnienie funta brytyjskiego, od innych walut noszących tę samą nazwę. Nie wiadomo dokładnie, skąd wzięło się to określenie, ale wiele wskazuje na powiązanie jej z niemieckimi i holenderskimi kupcami działającymi w Anglii – nazywano ich „Easterlingami/Osterlingami”.
