Na rynku kształtuje się szeroki konsensus związany z brakiem silnych argumentów za dalszą aprecjacją dolara, co przekłada się na oczekiwany przez banki inwestycyjne wzrost notowań EURUSD na koniec 2019. Prognozy większości instytucji finansowych mieszczą się w przedziale od 1.17 do 1.30. Przerwa w podwyżkach stóp procentowych przez Fed, przy oczekiwaniach na rozpoczęcie normalizacji polityki monetarnej w strefie euro, skutkuje tym, że mało kto spodziewa się dalszych spadków głównej pary walutowej.
Tak jednostronna wizja czasami bywa jednak zgubna. Wystarczy tylko przypomnieć sobie końcówkę 2016 roku, kiedy w związku z postępującą ekspansją gospodarczą w USA i mającym przyspieszyć cyklem podwyżek stóp procentowych, duża część uczestników rynku spodziewała się osiągnięcia parytetu na parze EURUSD. Tak się jednak nie stało, a z początkiem 2017 roku notowania dynamicznie zawróciły na północ, wraz z poprawą oczekiwań związanych z ramami instytucjonalnymi strefy euro. Warto pamiętać o tym, że rynek najdynamiczniej zachowuje się właśnie w rytm zmiany oczekiwań, a te związane z normalizacją polityki monetarnej w Eurolandzie mogą szybko się zmodyfikować, wraz z tym jak napływające dane ulegają pogorszeniu.
W rok 2019 wkroczyliśmy w zdecydowanie odmiennych nastrojach niż, te które panowały przez większość 2018, kiedy w żargonie ekonomicznym dominowało pojęcie goldilocks economy. Opisywało ono solidną dynamikę wzrostu gospodarczego, przy wciąż niskiej inflacji. O ile tempo wzrostu cen nie stanowi nadal problemu, to jednak pojawiają się sygnały hamowania wzrostu gospodarczego. Wskaźniki koniunktury gospodarczej zanurkowały, a rynek przestraszył się przełożenia prowadzonej przez Donalda Trumpa wojny handlowej na realną gospodarkę. Pierwsze tygodnie roku przyniosły jednak deeskalację konfliktu, co przełożyło się na zdecydowane odreagowanie po załamaniu notowań akcji w ostatnim kwartale 2018. Przedstawiciele amerykańskiej Rezerwy Federalnej dostrzegli jednak ryzyko związane ze wzrostem zmienności na rynku i zdecydowali się na złagodzeniapodejścia do podwyżek stóp procentowych, które teraz mają zależeć od napływających danych. Dodatkowo w dalszej części roku Fed ma zakończyć program redukcji sumy bilansowej Fed, co zdejmuje z rynku ryzyko dalszego spadku płynności.
Oczekiwania rynkowe wskazują, że 2019 rok będzie okresem dalszego hamowania koniunktury, po wyznaczeniu szczytów w ubiegłym roku. MiędzynarodowyFundusz Walutowy spodziewa się, że w tym roku dynamika PKB spowolni do 3.5%, aby w kolejnym odbić do 3.6%. Stopniowo hamująca globalna gospodarka jest argumentem przemawiającym za utrzymaniem akomodacyjnej polityki monetarnej. W 2018Fed czterokrotnie podniósł poziom stóp procentowych i wydźwignął ich przedział wahań do poziomu 2.25- 2.50%. Jest to dolna granica szacunków neutralnej stopy procentowej, czyli takiej, która teoretycznie pozostaje obojętna dla aktywności gospodarczej, według członków FOMC. Dlatego też początek 2019 roku powinien przynieść dłuższy okres stabilizacji kosztu pieniądza w USA. EBC co prawda komunikuje, że do podwyżki stóp procentowych może już dość po okresie wakacyjnym, jednak uwzględniając spadek koniunktury gospodarczej, który zauważają nawet przedstawiciele Bundesbanku, mało kto na rynku zakłada taki rozwój wypadków.
Przełom 2018 i 2019 roku to okres zdecydowanej zmiany perspektyw amerykańskiej waluty. Fed przeszedł do strategii wait and see, a dalsze podwyżki stóp procentowych nie są przesądzone i amerykańscy bankierzy centralni uzależniają je od danych, które napłyną z gospodarki. Jak podkreślił Jerome Powell podczas konferencji prasowej po styczniowym posiedzeniu FOMC, obecnie wskazana jest cierpliwość, jeśli chodzi o kolejne zmiany w polityce monetarnej. Stopy procentowe zbliżyły się do neutralnego poziomu, a inflacja pozostaje w okolicy 2% i głównym celem FOMC powinno być obecnie utrzymanie stabilnej koniunktury. Choć siła amerykańskiej gospodarki pozostaje duża, to jednak sygnały płynące z innych części świata wskazują na wyhamowanie tempa wzrostu PKB, czemu Fed musi uważnie się przyglądać.
Fed zapowiedział, że w perspektywie do końca roku zakończy się program redukcji sumy bilansowej, co powinno zmniejszać ryzyko niedostatecznej płynności na rynku. Amerykańska polityka monetarna niesie za sobą obecnie negatywne konsekwencje dla dolara, gdyż w sytuacji dalszego spowolnienia koniunktury należałoby rozważyć w jaki sposób wesprzeć gospodarkę. Oczywiście otwarcie nie mówi się o cięciach stóp procentowych, choć w perspektywie 2020 roku rynek częściowo wycenia taki scenariusz. Fed może zatem spowolnić nie tylko proces normalizacji stóp procentowych w celu dostarczenia dostatecznego wsparcia gospodarce. Na niekorzyść amerykańskiej waluty przemawia także złagodzenie napięć związanych z wojną handlową. Deeskalacja konfliktu z Chinami sprzyja poprawie sentymentu rynkowego, który kanałem odpływu kapitału od bezpiecznych przystani, może ciążyć USD. Istotne jest także, że niższe cła, będą ograniczać presję inflacyjną w Stanach Zjednoczonych. Kształt polityki fiskalnej w 2019 roku nie powinien przemawiać na rzecz USD. Po tym jak w roku 2018 dała ona silny impuls wzrostowy w USA, obecnie efekt ten wygasa. W wyniku wyborów uzupełniających do Kongresu, przewagę w Izbie Reprezentantów zdobyli Demokraci, przez co propozycje Donalda Trumpa będą napotykały na zdecydowanie większy opór. Kwestia deficytu budżetowego oraz długoterminowych perspektyw fiskalnych może jeszcze spowodować większy konflikt w połowie roku, gdy negocjowane będzie podniesienie limitu zadłużenia USA. Może się to okazać groźniejsze niż paraliż części urzędów federalnych z początku roku, wskutek braku zgody na finansowanie budowy muru na granicy z Meksykiem.
Koniunktura gospodarcza w krajach Eurolandu spowalniała praktycznie nieprzerwanie przez cały 2018 rok. Pierwsze wskaźniki z 2019 roku sugerują, że i w nowym roku ten trend jest kontynuowany. Komunikacja EBC cały czas jednak wskazuje, że do pierwszej podwyżki mogłoby dojść już po okresie wakacyjnym. Inwestorzy są jednak sceptyczni wobec tej decyzji i jedno z kolejnych posiedzeń powinno przynieść zmianę forward guidance, czyli obecnie głównego narzędzia znajdującego się w arsenale EBC. Sygnały takiego kroku pojawiły się już na ostatnim posiedzeniu Europejskiego Banku Centralnego, na którym zmienił się opis ryzyk dla dalszych perspektyw gospodarczych. Nie są one już według EBC zbilansowane, a przeważają obecnie te negatywne. Kolejnym dowodem łagodnego podejścia banku centralnego do warunków monetarnych są prowadzone prace nad wprowadzeniem kolejnej tury tanich pożyczek dla banków TLTRO. Miałoby to poprawić płynność na rynku oraz zyskowność sektora finansowego, w sytuacji gdy stopa depozytowa wciąż pozostaje ujemna. Mimo gołębiego przekazu płynącego z EBC wspólna waluta nie znajduje się pod presją.
2018 był rokiem dolara, a kurs głównej pary walutowej spadł z 1.20 do 1.14. O takim przebiegu notowań zadecydowała relatywnie wyższy poziom koniunktury gospodarczej w USA oraz wyhamowanie dynamiki PKB w krajach Eurolandu z 3 do 1%. W 2019 roku zarówno przed amerykańską, jak i europejską gospodarką stoją spore wyzwania, niemniej jednak czynnikiem decydującym może okazać się kształt polityki fiskalnej. Ta wEurolandzie powinna być jednak zdecydowanie bardziej sprzyjająca niż w USA, co daje szanse, że banki inwestycyjne nie pomylą się w swoich prognozach tym razem.
