Kryzys energetyczny w Europie jeszcze się nie skończył, w najbliższych latach paliwa kopalne powinny pozostać drogie. Mimo że Europa zdołała sprowadzić LNG z innych części świata i utrzymuje dość duże zapasy (ok. 64% na dzień 21 lutego) dzięki łagodniejszej zimie, to kryzys energetyczny jeszcze się nie skończył. Zakładając trwałe wstrzymanie dostaw rosyjskiego gazu do Europy przez gazociąg Nord Stream, z niewielkim prawdopodobieństwem pewnego wznowienia importu jesienią 2023 r. (potencjalnie wywołanego rozmowami pokojowymi między Ukrainą a Rosją), dostępność gazu rurociągowego pozostanie ograniczona. Ponadto, ponieważ około 70% LNG będącego przedmiotem obrotu na świecie jest związane z kontraktami długoterminowymi, dostępne ilości mogą okazać się niewystarczające; niedawno podpisane kontrakty długoterminowe z partnerami takimi jak Katar i USA rozpoczną się dopiero od 2026 r. Podaż ropy naftowej również pozostanie ograniczona, ponieważ w odpowiedzi na zachodnie sankcje Rosja zmniejszyła wydobycie ropy naftowej, a OPEC przyjął konserwatywne stanowisko w zarządzaniu produkcją. Podczas gdy zapotrzebowanie na gaz w Europie spadło, niższy popyt na ropę naftową spowodowany tegorocznym globalnym spowolnieniem gospodarczym nie został jeszcze odzwierciedlony w danych dotyczących konsumpcji.
W tej mieszanej sytuacji ceny zarówno ropy, jak i gazu pozostaną wysokie przez najbliższe kilka lat (Tabela 1). Allianz Trade widzi, że ceny ropy wyniosą średnio 92 USD/bbl w 2023 r. i 88 USD/bbl w 2024 r., podczas gdy ceny gazu ziemnego w systemie TTF wyniosą średnio 75 EUR/MWh w 2023 r., a następnie lekko się skonsolidują do 60 EUR/MWh w 2024 r. Ceny mogłyby wzrosnąć jeszcze bardziej w przypadku (i) lepszej aktywności gospodarczej, (ii) dalszych ograniczeń dostaw ze strony producentów lub (iii) niewystarczających oszczędności gazu w Europie. Z drugiej strony (i) ostrzejsze spowolnienie aktywności gospodarczej oraz (ii) szybsza transformacja energetyczna (poprzez większą efektywność lub większą dostępność energii elektrycznej) mogą mieć odwrotny skutek.
Chiny i Indie zastąpiły UE jako główni odbiorcy paliw kopalnych z Rosji. Zachodnie sankcje wpłynęły na ceny, ale nie zatrzymały eksportu rosyjskiej ropy i gazu. Według najnowszych danych, eksport ropy nie zmniejszył się znacząco w ujęciu ilościowym. Wojna spowodowała jednak dwie kluczowe zmiany: (i) Rosja sprzedaje swoją ropę z dyskontem - oficjalnie około 30 USD mniej niż Brent (rzeczywisty dyskont może być niższy) oraz (ii) lista jej głównych nabywców wygląda teraz zupełnie inaczej. Na początku 2022 r. UE była głównym odbiorcą rosyjskiego eksportu paliw kopalnych, a obecnie pozostaje w tyle za Chinami i Indiami. Oba kraje masowo importują tanią rosyjską ropę na własne potrzeby lub po to, by ją rafinować i sprzedawać do Europy po najwyższych cenach (Rysunek 1).
