Podczas konferencji prasowej 13 grudnia 2023 r. szef FED przyznał, że dyskutowano na temat terminu obniżki stóp procentowych i tym samym potwierdził, że taki ruch w przyszłym roku jest dość prawdopodobny. Niemniej FED stara się być też nieco zachowawczy w tym względzie i ankieta przeprowadzona wśród członków tego gremium (dot-plot) wskazuje, że w przyszłym roku stopy procentowe mogłyby spaść o 75 punktów bazowych.
Tymczasem rynki oczekują ruchu aż o 150 punktów bazowych, co sprowadziłoby stopę funduszy federalnych w końcu 2024 r. do poziomu 3,75-4,00 proc. Kluczowym argumentem za tym ma być spadająca inflacja, ale ta według prognoz nie zbliży się celu wcześniej niż w 2025 r., a sama gospodarka pozostaje relatywnie silna, co pokazały ostatnie, listopadowe dane z rynku pracy, czy te o dynamice sprzedaży detalicznej. Jednocześnie w ostatnich tygodniach notujemy dość szybki spadek rentowności amerykańskich obligacji, co może być odebrane przez bank centralny jako pewna forma poluzowania polityki monetarnej.
Tymczasem od tego, czy te oczekiwania rynków, co do skali cięć stóp procentowych przez FED będą faktycznie realizowane, może zależeć to, co faktycznie będzie się dziać wokół dolara i całego FX w przyszłym roku (bo to amerykańska waluta jest zwyczajowo kluczowa w zestawieniach). Tymczasem patrząc na spodziewaną skalę luzowania, można odnieść wrażenie, że bardziej odpowiada ona sytuacji, w której inwestorzy obawiają się poważniejszej recesji w gospodarce. Tymczasem nic takiego nie jest (na razie) wskazywane. Czy to sygnał, że rynki przesadziły?
Pierwszy kwartał 2024 r. może być dość ważny. Rynek zakłada, że to FED zainicjuje proces obniżek stóp procentowych na świecie – szanse na cięcie o 25 punktów bazowych już 20 marca, przekraczają 66 proc. Tym samym, gdyby ten termin miałby ulec zmianie, to mogłoby to wyraźnie wpłynąć na postrzeganie dolara, który teraz jest słaby. Przy czym rynki zdają się bardziej (?) polegać na odczytach inflacji, niż tym co mówią przedstawiciele FED – ci nie wykluczają możliwości obniżki stóp, ale nie wskazując, że miałoby do niej dojść szybko. Warto mieć na uwadze to, że nie tylko inflacja jest kluczowa. Rynek pracy pozostaje relatywnie silny, co pokazały listopadowe dane Departamentu Pracy USA.
Gdybyśmy mieli nawet tak z grubsza ocenić perspektywy najważniejszych gospodarek na świecie, to strefa euro wypada najsłabiej. Niemcy już są w recesji, która może się tylko pogłębić – grudniowe wskaźniki PMI pokazały, że tamtejszy biznes raczej szykuje się na najgorsze. Wpływ na to mają też lokalni politycy – kryzys budżetowy wymusi na rządzie kanclerza Olafa Scholza dalsze niepopularne cięcia wydatków, które nie tylko ograniczą konsumpcję, ale mogą też podkopać fundamenty niemieckiego wzrostu gospodarczego, czyli tamtejszy przemysł samochodowy.
Tym samym patrząc na to, co rynki myślą o cięciach stóp procentowych przez ECB (aż o 150 punktów baz.) można by stwierdzić, że byłoby to najbliższe prawdy. Tyle, że tak nie musi być. Komunikat po grudniowym posiedzeniu Europejskiego Banku Centralnego był dość zachowawczy, a historia pokazywała już nieraz, że decydenci reagowali z opóźnieniem (zarówno w temacie podwyżek, jak i obniżek stóp).
Wydaje się też mało prawdopodobne, aby ECB miał zdecydować się na taki ruch, zanim zrobiłby to FED. A jeżeli ECB nie wykona takiego ruchu, to nie zrobią tego też i Szwajcarzy z SNB.
