Wyjeżdżając do pracy za granicą, zazwyczaj dokładnie sprawdzamy warunki i przepisy prawa, jakie obowiązują w danym kraju podczas zatrudniania pracowników. I bardzo dobrze – ważne jest, żeby wiedzieć, co nas czeka i odpowiednio się na to przygotować.
Równie ważne jest, żeby wiedzieć, jak postępować w przypadku kiedy nasza umowa o pracę dobiega końca. Rozwiązanie porozumienia pomiędzy pracodawcą i pracownikiem wymaga zachowania odpowiednich ustaleń, które są regulowane przez lokalne prawo pracy.
Najważniejszymi norweskimi dokumentami, które regulują stosunek pracy, są Kodeks Pracy (Arbeidsmiljøloven) oraz Ustawa Urlopowa (Ferieloven), a nad poprawnym egzekwowaniem ich zapisów czuwa norweska Państwowa Inspekcja Pracy.
Ogólne zasady obowiązujące przy wypowiedzeniu umowy o pracę.
Wypowiedzenie umowy o pracę to czynność prawna i jako taka powinna zostać złożona w formie pisemnej, niezależnie od tego, która strona ją inicjuje. Zarówno pracodawca, jak i pracownik, składając wypowiedzenie, musi podpisać je własnoręcznie.
Warto w tym miejscu przypomnieć, że umowa, której dotyczy taki dokument, powinna mieć wpisany okres wypowiedzenia, czyli czas, który musi upłynąć od momentu złożenia wypowiedzenia, do faktycznego zakończenia pracy.
Jeśli mamy do czynienia ze zwolnieniami masowymi (według norweskiego prawa pracy zwolnienia masowe, to wypowiedzenie ponad 10 umów w przeciągu 30 dni), to sytuacja taka powinna zostać zgłoszona lokalnym władzom, a wcześniej skonsultowana z przedstawicielem pracowników.
Pracodawca, który rozwiązuje umowę o pracę, ma obowiązek wystawienia świadectwa pracy i rozliczenia z pracownikiem wszystkich świadczeń urlopowych.
