Liczba wolnych miejsc pracy na koniec 4q21 wyniosła 137,4 tys. i była wyższa o 62,8% r/r oraz niższa o 10,5% q/q. Liczba nowo utworzonych miejsc pracy spadła o 15,2% q/q, a liczba zlikwidowanych miejsc wzrosła o 12,3% q/q.
Taki układ danych oznaczać może prawdopodobną optymalizację zatrudnienia w firmach w efekcie zmian podatkowych, które wchodziły w życie z początkiem 2022. Wydaje się zatem, że kwartalny spadek liczby wakatów nie ma związku z popytem zagregowanym i nie sugeruje, że na rynku pracy dzieje się coś niepokojącego.
Wiceminister finansów S.Skuza ocenił, że nadal możliwe jest utrzymanie deficytu fiskalnego ESA w 2022 poniżej 3% PKB, zgodnie z wcześniej zakładanym poziomem w ustawie budżetowej.
Minutes z posiedzenia RPP w lutym pokazały, że RPP korzystnie oceniała krajową koniunkturę,
mimo wysokiej niepewności panującej w otoczeniu zewnętrznym. Rosnąca inflacja w ocenie Rady była w dużej mierze efektem czynników zewnętrznych, na które polityka pieniężna nie ma wpływu. Jednocześnie podkreślono, że krajowe procesy cenotwórcze przy sprzyjającej koniunkturze także wzmacniają się. Większość członków Rady oceniła, że do realizacji średnioterminowego celu inflacyjnego potrzebna była kolejna podwyżka stóp procentowych. W świetle marcowego posiedzenia RPP oraz konferencji Prezesa NBP wydaje się, że ocena gospodarki przedstawiona w minutes niewiele się zmieniła – RPP nadal działa w trybie data-driven, czyli reagując na napływające dane. Naszym zdaniem pogorszenie koniunktury w związku ze wzrostem awersji do ryzyka może już mieć miejsce. To, wraz z publikacją „twardych” danych z gospodarki za marzec (w kwietniu), zapewne powinno poskromić apetyt na kontynuację cyklu podwyżek. Utrzymująca się wysoka inflacja przy słabnącej koniunkturze zapewne skomplikuje proces prowadzenia krajowej polityki pieniężnej.
