Polska weszła w fazę starzenia się społeczeństwa, które oznacza zwiększenie odsetka osób starszych przy jednoczesnym zmniejszaniu się odsetka dzieci. Wg kryterium ONZ za starą uważa się populację, w której udział ludności 65+ przekracza 7%, poziom powyżej 10% jest fazą zaawansowanej starości społeczeństwa. W Polsce w perspektywie 2025 liczebność grupy 65+ wzrośnie o 2,5 mln osób, udział osób starszych zbliży się do 24% w miastach i 19% na obszarach wiejskich.
Zdecydowany wzrost grupy 65+ występuje już w pierwszych latach prognozy,
zasilają ją roczniki wyżu z lat 50. – zmiana liczebności tej grupy wiekowej pokrywa się z falowaniem wyżów i niżów urodzeń. Starzenie się społeczeństwa oznacza zmianę struktury wg grup funkcjonalnych – maleje udział osób w wieku produkcyjnym (w tym wieku mobilnym 18-44), wzrasta współczynnik obciążenia demograficznego (osób w wieku aktywności zawodowej dziećmi i osobami starszymi). Te tendencje demograficzne niosą zasadnicze konsekwencje dla sytuacji mieszkaniowej (Tablica 3).
Generalnie oznaczają poprawę wskaźników ilościowych sytuacji mieszkaniowej i jednocześnie zmiany jakościowe struktury popytu na mieszkania.
W 1h21 sygnalizowane tendencje demograficzne zarysowują się wyraźniej – o ile w 1h20 ujemny przyrost naturalny wystąpił w 8 stolicach województw (na 16) to w 1h21 we wszystkich stolicach. Najmniejszy wskaźnik przyrostu naturalnego wystąpił w Łodzi (-10,9), Katowicach (-9,2) i Bydgoszczy (-8,2); najsłabiej negatywne procesy demograficzne dotykają Kraków (-0,9) i Rzeszów (-1,1).
Analiza poziomu salda migracji netto na 1000 ludności w 1h21 w porównaniu z 1h20 zwraca uwagę na zmniejszenie wskaźnika migracji w przypadku Katowic, Poznania, Krakowa, Wrocławia i Warszawy. Może to być konsekwencja większego udziału zdalnej pracy podczas pandemii. Wysokie ujemne saldo migracji cechuje Bydgoszcz (-5,8), Białystok (-2,1), Kielce (-2,1) i Olsztyn (-2); natomiast miastami napływowymi pozostają Rzeszów (7,3), Kraków (3,0), Gdańsk (2,5) i Warszawa (1,4).
Generalnie oznaczają poprawę wskaźników ilościowych sytuacji mieszkaniowej i jednocześnie zmiany jakościowe struktury popytu na mieszkania. W 1h21 sygnalizowane tendencje demograficzne zarysowują się wyraźniej – o ile w 1h20 ujemny przyrost naturalny wystąpił w 8 stolicach województw (na 16) to w 1h21 we wszystkich stolicach. Najmniejszy wskaźnik przyrostu naturalnego wystąpił w Łodzi (-10,9), Katowicach (-9,2) i Bydgoszczy (-8,2); najsłabiej negatywne procesy demograficzne dotykają Kraków (-0,9) i Rzeszów (-1,1).
Analiza poziomu salda migracji netto na 1000 ludności w 1h21 w porównaniu z 1h20 zwraca uwagę na zmniejszenie wskaźnika migracji w przypadku Katowic, Poznania, Krakowa, Wrocławia i Warszawy. Może to być konsekwencja większego udziału zdalnej pracy podczas pandemii. Wysokie ujemne saldo migracji cechuje Bydgoszcz (-5,8), Białystok (-2,1), Kielce (-2,1) i Olsztyn (-2); natomiast miastami napływowymi pozostają Rzeszów (7,3), Kraków (3,0), Gdańsk (2,5) i Warszawa (1,4).
***Materiał pochodzi z raportu PKO BP: Nieruchomości Mieszkaniowe, Analizy Nieruchomości, którego pełną zawartość możesz zobaczyć i pobrać klikając w poniższy przycisk:
