W Stanach Zjednoczonych, korporacyjne emerytury o zdefiniowanym świadczeniu (DB) dyskontują swoje oczekiwane przyszłe wypłaty świadczeń przy użyciu stopy dyskontowej opartej na obligacjach korporacyjnych. Zazwyczaj kompensują (lub zabezpieczają) to zobowiązanie za pomocą podejścia opartego na obligacjach korporacyjnych, liability-driven investing (LDI) z wykorzystaniem głównie fizycznych (gotówkowych) obligacji o czasie trwania zbliżonym do czasu trwania zobowiązań. Zmniejsza to ryzyko stopy procentowej programu dla sponsora/pracodawcy, ponieważ obligacje i zobowiązania zmieniają się razem wraz ze zmianami stóp procentowych.
Programy emerytalne DB w Zjednoczonym Królestwie stosują inne podejście, będące odpowiedzią na dyrektywy nakazujące stosowanie stóp długoterminowych obligacji w celu określenia wartości ich zobowiązań emerytalnych. Obejmuje to nie tylko rentowność (opartą na obligacjach), ale również zakładaną stopę inflacji. Ponadto wielkość zobowiązań Zjednoczonego Królestwa jest większa niż w Stanach Zjednoczonych, gdzie pojawienie się planów o zdefiniowanej składce przeniosło znaczną część zmienności stóp zwrotu na osoby fizyczne.
W odpowiedzi na to brytyjskie emerytury powszechnie stosują instrumenty pochodne w celu osiągnięcia większej efektywności kapitałowej przy osiąganiu docelowych wskaźników zabezpieczenia i wyższych docelowych stóp zwrotu.
Jednakże, jak w przypadku każdej strategii wykorzystującej dźwignię finansową, podejście to zwiększa zarówno zyski, jak i straty. Wzrost rentowności w ujęciu rocznym oznacza straty we wszystkich sektorach o stałym dochodzie w 2022 roku. Ponadto, gwałtowny wzrost rentowności loszków po brytyjskim "mini-budżecie" we wrześniu doprowadził do znacznych spadków wartości nominalnej instrumentów pochodnych na stopę procentową będących w posiadaniu funduszy emerytalnych, co wymagało wezwania do złożenia ogromnych zabezpieczeń. W miarę jak emerytury likwidowały swoje inne inwestycje, ceny spadały. Gwałtowny wzrost aktywności handlowej miał miejsce w czasie, gdy rynki światowe - z wyjątkiem Wielkiej Brytanii - wykazywały oznaki stabilności. Ten okres zawirowań w Wielkiej Brytanii pokazuje, jak wahania w gospodarkach rozwiniętych wstrząsają rynkami finansowymi na całym świecie w nieoczekiwany sposób. Wymuszona sprzedaż przez brytyjskich inwestorów emerytalnych wpłynęła również na amerykańskie rynki finansowe.
Kluczowym winowajcą jest dźwignia finansowa. Brytyjskie fundusze emerytalne mogą zezwolić na stosowanie wskaźnika dźwigni 1-7x. Oznacza to, że zarządzający mogą nabyć ekspozycję na aktywa o stałym dochodzie równą nawet siedmiokrotności kwoty posiadanej w portfelu o stałym dochodzie.
Jednak pomimo trudności, z jakimi borykają się ich brytyjscy odpowiednicy, w Stanach Zjednoczonych widzimy mniej powodów do niepokoju. Po pierwsze, ekspozycja na instrumenty pochodne jest znacznie mniejsza w przypadku amerykańskich funduszy emerytalnych w porównaniu z Wielką Brytanią. Są one jednak nadal wykorzystywane, głównie do zabezpieczania ryzyka walutowego i ryzyka stopy procentowej i są wykazywane w wartości godziwej. Zazwyczaj fundusze amerykańskie preferują stosowanie mniejszej ogólnej dźwigni finansowej lub pożyczonych pieniędzy. Ponadto, względna skala zobowiązań korporacyjnych DB jest znacznie mniejsza w Stanach Zjednoczonych, gdzie firmy oferują głównie plany o zdefiniowanej składce od co najmniej początku lat 2000. Podsumowując, biorąc pod uwagę inne podejście do wyceny zobowiązań i zarządzania aktywami w stosunku do nich, naszym zdaniem jest mało prawdopodobne, aby amerykańskie korporacyjne emerytury DB stanęły w obliczu zawirowań płynnościowych, z jakimi borykały się brytyjskie plany emerytalne DB.
