3 czerwca premier Kaja Kallas (Estońska Partia Reform) zdymisjonowała siedmiu ministrów nominowanych przez Estońską Partię Centrum. Rozpad koalicji nie doprowadził do upadku rządu – gabinet Kallas ma charakter mniejszościowy, a teki zwolnione przez centrystów przejściowo przydzielono ministrom pozostającym u władzy.
W parlamencie trwają prace nad zbudowaniem nowej większości. Reformiści zaproponowali rozmowy koalicyjne Partii Socjaldemokratycznej i prawicowej Ojczyźnie, natomiast centryści rozpoczęli starania o stworzenie większości z Ojczyzną i nacjonalistyczną Estońską Konserwatywną Partią Ludową (EKRE).
Tarcia między koalicjantami trwały od stycznia, a bezpośrednią przyczyną eskalacji sporu była zgłoszona przez opozycję propozycja ustawy zwiększającej zasiłki rodzinne. Reformiści odrzucili ją ze względu na ograniczenia budżetowe (wiązałoby się to ze wzrostem wydatków państwa o 300 mln euro już w 2022 r.). Centryści wbrew ostrzeżeniom ze strony premier, która zagroziła rozpadem koalicji, poparli opozycyjny projekt w pierwszym czytaniu. Prace nad ustawą utknęły w komisjach sejmowych, a reformiści zastosowali obstrukcję prac parlamentarnych, zgłaszając do projektu 2 tys. poprawek.
Komentarz
- Centryści od dłuższego czasu byli niezadowoleni ze swojej pozycji w rządzie i wszystko wskazuje na to, że zależało im na rozegraniu sporu w taki sposób, żeby to partia premier Kallas zadecydowała o rozpadzie koalicji. Część z nich uważała, że ich rola – mimo równego podziału ministerstw – jest marginalizowana. W partii już od nawiązania współpracy z reformistami w styczniu 2021 r. funkcjonowała frakcja sprzeciwiająca się jej. Ważnym czynnikiem są też osobiste ambicje przewodniczącego Jüriego Ratasa (premier w latach 2016–2021, obecnie przewodniczący parlamentu), który chciałby ponownie objąć ster rządu.. czytaj więcej
