Potencjałem wzrostu zapotrzebowania na mieszkania jest spodziewana większa liczba gospodarstw domowych. Dlaczego taka prognoza jest uzasadniona?
Obecnie średnia liczba osób w gospodarstwie domowym w Polsce jest wyraźnie wyższa niż w krajach Europy Zachodniej czy nawet Europy Południowej, gdzie długie zamieszkiwanie w rodzinnym gospodarstwie przez dzieci jest silnie zakorzenione kulturowo. Polskie gospodarstwa domowe cechuje wielopokoleniowość – statystyki pokazują, że odznaczamy się relatywnie niskim odsetkiem gospodarstw domowych, w których nie ma dzieci. Wynika to z niższej zamożności społeczeństwa, choć także w dużej mierze ze względów kulturowych. Można oczekiwać, że wraz ze wzrostem poziomu dobrobytu, a w szczególności w konsekwencji napływu imigrantów niezwiązanych rodzinnie z konkretną lokalizacją, model gospodarstwa domowego w Polsce może stawać się nieco bardziej zbieżny z modelem charakterystycznym dla krajów rozwiniętych, w którym poszczególne pokolenia tworzą oddzielne gospodarstwa, a to wygeneruje dodatkowe zapotrzebowanie na mieszkania.
W kontekście wielopokoleniowości gospodarstw domowych warto przypomnieć, że w Polsce relatywnie wysoki odsetek osób w wieku 18-34 lata mieszka nadal z rodzicami, co jest domeną krajów Europy Południowej. Poprawa sytuacji ekonomicznej w ciągu ostatnich 15 lat w niewielkim stopniu jednak stała się impulsem do opuszczania rodzinnego gniazda przez młode osoby. Odsetek mieszkających z rodzicami wzrósł z 56,8% w 2005 do 63,0% w 2020. Czynnikiem hamującym tworzenie nowego gospodarstwa domowego są bowiem decyzje o coraz późniejszym rodzicielstwie.
***Materiał pochodzi z raportu PKO BP: Analizy Nieruchomości, Puls Nieruchomości, którego pełną zawartość możesz zobaczyć i pobrać klikając w poniższy przycisk
