co z ropą z łupków

Tło fundamentalne

Rosyjska inwazja na Ukrainę wywołała oczywiście wielki niepokój na rynkach surowców energetycznych. Kraje zachodnie dosyć szybko przystąpiły do wprowadzania wobec Rosji szeregu sankcji i zaczęły się zastanawiać, w jaki sposób w dłuższej perspektywie ograniczyć obecne uzależnienie od importu z Rosji przede wszystkim ropy i gazu. Rosja jest obecnie trzecim największym na świecie producentem „czarnego złota” po USA i Arabii Saudyjskiej. W styczniu 2022 całkowita produkcja w Rosji wyniosła 11,3 miliona baryłek dziennie w porównaniu do 17,6 mln mb/d w USA i 12 mb/d w Arabii Saudyjskiej. Rosja jest po Arabii Saudyjskiej drugim największym eksporterem ropy na świecie (w grudniu 2021 7,8 mb/d) z czego ok. 60 proc. trafia do europejskich krajów rozwiniętych, zaś 20 proc. do Chin.

✕

Oczywistym rozwiązaniem jest zwrócenie się do innych producentów ropy naftowej o zwiększenie produkcji. Jedynymi krajami, które mają możliwość szybkiego zwiększenia produkcji ropy to Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie, a te na razie nie wykazują tu jakiegoś ogromnego entuzjazmu.

Po części problemem jest tu geopolityka. USA chętnie dogadałoby się z Iranem by przeciąć prowadzącą przez Pakistan, Iran i Turcję potencjalną ścieżkę „jedwabnego szlaku” z Chin do Europy, ale domagają się równocześnie ograniczenia irańskiego programu atomowego. Ale zapewne jakiekolwiek porozumienie amerykański-irańskie wywołałoby natychmiast wrogą reakcję Arabii Saudyjskie (i przy okazji Izraela), a więc bardzo utrudniłoby skłonienie tego kraju do zwiększenia produkcji.

✕

Amerykanie natychmiast rozpoczęli rozmowy z Iranem i Wenezuelą, ale z powodu długotrwałego konfliktu pomiędzy USA a tymi krajami trudno tu oczekiwać łatwego przełomu. Poza tym zwiększenie produkcji w tych wrogich obecnie USA krajach wymagałoby trwających miesiące o ile nie lata inwestycji.

Władze USA wiedzą, że większość recesji gospodarczych w tym kraju ostatniego półwiecza były wywołane „szokami naftowymi” (pierwszym w 1974 roku, drugim w 1980 roku, tym spowodowanym inwazją Iraku na Kuwejt w 1990 roku, czy tym z 2008 roku, gdy zbliżanie się ceny ropy naftowej do poziomu 150 dolarów za baryłkę spowodowało kryzys finansowy w USA).

✕

I tu pojawiają się „cali na biało” amerykańscy producenci ropy łupkowej. W 2020 roku największymi były spółki Chevron (387 tysięcy baryłek dziennie), EOG Resources (367 tys.), Conoco Philips+Choncho (365 tys.), Occidental Petroleum (334 tys.) oraz Exxon Mobile (308 tys.). Dalsze miejsca zajmują Pioneer Natural Resources, Ovintiv, Marathon Oil, Continental Resources i Diamondback Energy Inc. (produkcja od 146 do 182 baryłek dziennie).

✕

 

Analiza techniczna

Na wykresach akcji niektórych z tych spółek widać jeszcze trochę miejsca do górnych ograniczeń kanałów długoterminowych trendów wzrostowych czy innych potencjalnie silnych poziomów oporu i jeśli obecny spowodowany rosyjską agresją kryzys na rynku surowców energetycznych nie zostanie szybko rozwiązany można wyobrazić sobie, że akcje tych spółek mają jeszcze jakiś dalszy krótkoterminowy potencjał.

✕

 

ZOBAZ RAPORT