Przelicznik walut

Pary walutowe z peso i randem uchodzą za pary egzotyczne i nie są częstym instrumentem w tradingu. Po części wynika to z dość wysokich opłat transakcyjnych. Jak się jednak okazuje warto tez szukać okazji inwestycyjnych na takich walorach.

Nowa fala wzrostów przed USDMXN?  

Luty i marzec 2020 przyniosły bardzo duże umocnienie dolara amerykańskiego wobec peso meksykańskiego (USDMXN) o ponad 35%. Następnie od marca trwała korekta spadkowa, która zakończyła się formacja objęcia hossy (outside bar) w dn. 18.09. Dynamiczna kilkudniowa fala wzrostowa wybiła z impetem linię trendu spadkowego i obecnie wydaje się kończyć ruch powrotny. Warto zauważyć, że na wykresie dziennym mamy znów dwuświecową formację outside bar, która świadczy o przewadze popytu. Ponadto, są to okolice dołka z czerwca, czyli przed zrobieniem ostatecznego minimum z września. Takie poziomy mają znaczenie. Na wykresie możemy tez zaznaczyć spadkowy kanał cenowy powstały z połączenia dwóch dołków i dwóch szczytów. Obecne poziomy (po delikatnym cofnięciu) wydają się dobrym miejscem na rozpoczęcie przynajmniej kilkudniowych wzrostów. Najbliższe poziomy opory to 21.85-21.90, a następnie górne ograniczenie kanału cenowego i poziom oporu w okolicach 22.50.

Wykres 1. Kurs dolara do peso (USDMXN), interwał dzienny

Czy dzisiejsze umocnienie dolara będzie trwałe na USDZAR?

Nieco podobnie wygląda wykres dolara wobec randa południowoafrykańskiego (USDZAR). Po silnych wzrostach z początku roku, obecnie mamy coś w rodzaju ruchu bocznego. Cena wybija zarówno szczyty jak i dołki. Możemy jednak wyznaczyć poziom wsparcia w okolicach 16.35-16.40, na który cena reaguje kolejny raz. Na parze mieliśmy również wybicie linii trendu spadkowego i ruch powrotny. Wczorajsza świeca pinbar to potwierdzenie odrzucenia poziomu, dzisiejsza świeca popytowa potwierdza chęć wzrostów. Wydaje się, że poziom oporu 17.10-17.20 jest w zasięgu byków o ile umocnienie dolara potrwa dłużej.

Wykres 2. Kurs dolara do randa (USDZAR), interwał dzienny

W trwający właśnie COP 26 wkroczyliśmy z wyjątkowo złej pozycji. Statystyki produkcji polskiej energetyki są dość porażające – udział paliw kopalnych (węgiel, gaz) wcale nie spada i osiąga dalej niebotyczne poziomy 85%. OZE wcale nie rośnie – nie tylko nie osiągnęliśmy własnych planów 19% udziału w 2020 roku, ale właściwie zanotowaliśmy regres. W porównaniu z naszym ledwo niskim kilkunastoprocentowym udziałem energetyki zeroemisyjnej, wszyscy nasi bezpośredni sąsiedzi z UE odpowiadają się już miksem, w którym ponad połowę stanowią OZE i atom.

Absolutna większość krajów UE już podjęła szybką decyzję całkowitego odejścia od węgla. Mówi już nie o odejściu od węgla (to przesądzone), ale także i szybkim zastępowaniu gazu wodorem. Oczywiście ostatnie miesiące to też perturbacje rynku energii, wysokie ceny, problemy w dostawach i rekompensaty dla najuboższych, jednak można się spodziewać, że temat ten z pewnością nie będzie motywem przewodnim COP 26.

Nadal właściwie nie wiadomo, jaka jest polska strategia na COP 26

Nie ma żadnych dokumentów, stanowisk, wstępnych prezentacji – tak jakby Polska była zaskoczona datą światowego szczytu klimatycznego. Na dodatek na tydzień przed jego rozpoczęciem doszło do fundamentalnej zmiany na stanowisku Ministra Klimatu i Środowiska. Odchodzi Michał Kurtyka, który mimo wszystko brawurowo poradził sobie z prowadzeniem COP 24 w Katowicach w 2018. Co powie Polska w sytuacji, gdy jest liderem „produkcji” śladu węglowego w energetyce europejskiej?
Dziś wydaje się, że najlepszą strategią byłoby to, co wcześniej wydawało się złym kursem – polski greenwashing, czyli spokojne potwierdzenie udziału w transformacji światowej, zwrócenie uwagi na konieczność transformacji, pokazanie trudnego punktu startu, ale i wielkich wysiłków oraz kluczowych programów, w których Polska plasuję się jako europejski lider.

Patrząc z perspektywy tego, jak wyglądają COP i jakie są oczekiwania wszystkich uczestników, takie rozwiązanie wydaje się znacznie lepsze niż „całkowite zderzenie ze ścianą” i rodzaj „wejścia rzeźnika na kongres wegetarian” jeśli na przykład chcielibyśmy przytoczyć ostatnie protesty górników w Luksemburgu i prezentacje o konieczności utrzymania stabilizującej roli taniej energii z węgla w nowych czasach, w których OZE nie zapewnia bezpieczeństwa energetycznego. Nadal nie wiadomo, jaki kurs obierze Polska.

Autor: prof. Konrad Świrski

Nieprzerwanie od 1995 Prezes Zarządu Transition Technologies S.A., od wielu lat związany z energetyką, optymalizacją produkcji energii i technologiami informatycznymi dla energetyki, gazownictwa i przemysłu. Jest profesorem zwyczajnym Politechniki Warszawskiej. Od lat wykłada na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa. 

Połączenie działań naukowych oraz wieloletnia obecność w biznesie pozwoliły mu na komercjalizację wielu prac badawczych, ma na swoim koncie kilkadziesiąt wdrożeń w elektrowniach w Polsce, USA i Azji, szereg polskich i światowych patentów, nagrody naukowe oraz komercyjne. Jest autorem wielu artykułów oraz prac naukowych, laureatem szeregu nagród zarówno tych, które odnoszą się do jego pracy naukowo-dydaktycznej, jak również do działalności komercyjnej jako prezesa zarządu. Od 9 lat prowadzi eksperckiego bloga, w którym stara się przybliżać czytelnikom świat energetyki i nie tylko.